بابات و بیشتر دوست داری یا مامانت رو ؟ این سوال سخت دوران کودکی ما بود. با یک پاسخ تکراری: هر دو . وقتی کسی سمج بازی می کرد تا از ته دلمان خبر دار شود دوروبرمان را نگاه می کردیم و من من کنان می گفتیم : مامانم رو . شایدچون مادر همیشه نقش اول قصه های چار دیواری ما بود . سقفی که پدرم با کار بی وقفه و مهربانی پنهانش بر پا کرده بود و این داستان تمام پدر های دنیاست که در پشت صحنه زندگی صبح زود می روند و شب می آیند اما مرد شماره یک خانواده هستند یادم می آید هنگام شیطنت مادرم می گفت : بگذار تا پدرت بیاید شکایتت را میکنم و این بهترین تهدید دنیا بود تهدیدی که اول و آخرش امنیت بود . شب که می شد پدرم چشمکی می زد و با یک پس گردنی شیرین هم مادرم را راضی می کرد و هم مرا . دیگر روز ها ی کودکی من گذشته است و روزگار جوانی پدرم نیز . من جوان شده ام و گرد کهنسالی سیاهی مو های پدرم را خاکستری کرده است. موهای سفیدی که او را وقار و غرور و ابهت بخشیده است و من خوب می دانم که در پس هر تار سفید مویش چه غم هایی است که نتوانستند خم به ابرویش آورند.روزی که خبر قیولی دانشگاهم را به اودادم،اشک در چشمانش حلقه زد و گفت: الهی زنده باشی که خستگی از تنم در آمد دستش را بوسیدم و گفتم : شما و خستگی ؟ باور ندارم حالا پدرم پیر شده است گاهی اخم می کند و عصبانی می شود کمی بی حوصله شده و سروصدای بچه ها اذیتش می کند هنوز مثل جوانی اش گاهی با مادرم بحث می کند بیماری قلبی و مرض قند مشت مشت قرص را به او تحمیل می کند اما او قهرمان زندگی من است و همچون کوهی توانم می بخشد . فقط می توانم بگویم: عزیزترین مرد زندگی من وقتی پشتوانه گرم تمام روز های زندگی ام هستی وقتی روز تعطیل و غیر تعطیلت برای آسایش من فرقی با هم ندارد وقتی همیشه دلشوره اکنون و آینده من سهم هر روزت است پس بدان تا زنده ام عاشقت هستم . قابل توجه اونایی که قدر باباهاشونو نمی دونن
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
